روش‌های مختلف برای استفاده از تابع print در پایتون

اگه با زبان پایتون کدنویسی می‌کنید، حتماً با تابع print() آشنا هستید. این تابع ساده‌ترین راه برای نمایش چیزی روی صفحه یا کنسول است. اما حقیقت اینجاست که خیلی از برنامه‌نویسان پایتون نمی‌دونند که چندین روش مختلف برای استفاده از print() وجود دارد. بعضی از این روش‌ها بسیار ساده‌اند و بعضی دیگر کمی قدیمی‌تر هستند، اما همچنان دانستنشان ارزش دارد.

در این پست، پنج روش مختلف برای استفاده از print() در پایتون را باهم مرور می‌کنیم. همه‌چیز را ساده بیان می‌کنم، مثال می‌زنم و مطمئن می‌شوم که دقیقاً متوجه شوید چرا هر روش به این شکل کار می‌کند.

پس شروع کنیم! 🚀

روش اول: با + به هم بچسبون!

الحاق به معنای «به هم چسباندن چیزها» است. خیلی از مبتدی‌ها از این روش برای چاپ در پایتون استفاده می‌کنند، چون طبیعی و ساده به نظر می‌رسه که رشته‌ها را با عملگر + به هم وصل کنند.

اما یک نکته مهم وجود دارد: شما فقط می‌توانید رشته‌ها را به هم وصل کنید. بنابراین اگر بخواهید یک عدد یا نوع داده‌ی دیگری را چاپ کنید، باید ابتدا آن را با استفاده از تابع str() به رشته تبدیل کنید.

name = "Arash"
age = 30

print("My name is " + name + " and I'm " + str(age) + " years old.")
# output: My name is Arash and I'm 23 years old.

روش دوم: با ویرگول راحت‌تره

این یکی از ساده‌ترین روش‌هاست. به جای استفاده از عملگر + برای اتصال رشته‌ها، می‌تونید اون‌ها را با ویرگول (,) در داخل تابع print() جدا کنید. پایتون به صورت خودکار بین اون‌ها فاصله می‌گذارد.

بهترین بخش ماجرا این است که لازم نیست اعداد یا سایر نوع داده‌ها را به رشته تبدیل کنید. پایتون خودش این کار رو براتون انجام می‌ده.

city = "Tehran"
population = 9800000

print("The city of", city, "has a population of", population, "people.")
# output: The city of Tehran has a population of 9800000 people.

روش سوم: استفاده از F-Strings

اف‌استرینگ‌ها (F-strings) یا همان رشته‌های قالب‌بندی‌شده از نسخه ۳.۶ پایتون معرفی شدند. با این روش می‌تونید متغیرها را به صورت مستقیم داخل رشته قرار دهید، آن هم با استفاده از آکولاد ({}).

این کار باعث می‌شه کد شما کوتاه‌تر، خواناتر و زیباتر باشد. به همین دلیل، بیشتر توسعه‌دهندگان پایتون امروز ترجیح می‌دن از f-strings استفاده کنند.

product = "Car"
price = 1000

print(f"The {product} costs {price} Toman.")
# output: The Car costs 1000 Toman.

روش چهارم: روش قدیمی درصدی (%)

قبل از معرفی f-strings، توسعه‌دهندگان پایتون معمولاً از عملگر درصد (%) برای جایگذاری متغیرها در رشته‌ها استفاده می‌کردند.

در این روش از placeholder استفاده می‌شه؛ برای مثال %s برای رشته، %d برای عدد صحیح، و %f برای اعداد اعشاری. این روش کمی قدیمی به نظر می‌رسه و ممکنه توی کدهای قدیمی‌تر اون رو ببینید.

language = "Python"
version = 3

print("I'm learning %s version %d." % (language, version))
# output: I'm learning Python version 3.

روش پنجم: متد format()

یکی دیگه از روش‌های پرکاربرد برای جایگذاری متغیرها در رشته‌ها، استفاده از متد .format() است. در این روش، داخل رشته آکولاد می‌گذاریم و سپس متد .format() را با متغیرها صدا می‌زنیم.

این روش از عملگر درصد انعطاف‌پذیرتر است و در بسیاری از موقعیت‌ها خوب عمل می‌کنه.

subject = "Physics"
score = 95

print("I scored {} marks in {}.".format(score, subject))
# output: I scored 95 marks in Physics.

خب، بالاخره کدوم بهتره؟

واقعیت اینه که همه‌ی این روش‌ها کاربرد خودشونو دارن. بهتره همه رو یه بار امتحان کنی که دستت بیاد. ولی اگه می‌خوای تو پروژه‌های واقعی حرفه‌ای‌تر کدنویسی کنی، اف‌استرینگ‌ها / F-Strings بهترین گزینه‌ان. هم کوتاه‌تر، هم تمیزتر، هم خیلی خواناتر. ✅